Puttowanie
Na początku przygody z golfem puttowanie wydaje się najprostszym elementem gry. Jest to w miarę prosty ruch, który nie wymaga ani specjalnej siły, ani gibkości, a piłka zawsze toczy się po ziemi. Pozornie nie ma tu większej filozofii.
Pełne uderzenia sprawiają zazwyczaj więcej kłopotów – zdarza się nam na przykład uderzyć w ziemię przed piłką, a jeśli już trafimy czysto, to jest spora szansa, że piłka poleci w innym kierunku, niż planowaliśmy. Z czasem i wraz z odpowiednim treningiem można nabrać tak zwanej małpiej wprawy i nawet byle jakim swingiem trafiać w piłkę tak, że mamy nad nią pewną kontrolę. Metodą „kopiuj, wklej” powtarzamy ten sam ruch i próbujemy uderzać tak samo w piłkę. Niestety, w przypadku puttowania nie jest to tak oczywiste – za każdym razem mamy do wykonania putt o innej długości, czasami z górki, czasami pod górkę, czekają na nas różne nachylenia, a do tego dochodzą różne prędkości greenu, szalone myśli i okazuje się, że metoda „kopiuj, wklej” jest tu kompletnie do niczego. W puttowaniu również jest tyle zmiennych, że każda kolejna zmniejsza szanse na uderzenie piłki tam, gdzie sobie tego życzymy. Zatem solidne podstawy i odpowiednio dobrany trening to dobry punkt wyjścia, aby puttować lepiej.
Postawa
postawa Puttowanie nie jest ruchem, który wymaga generowania kosmicznych prędkości, zatem postawa nie musi być tak atletyczna jak przy ustawieniu do drivera. Wart uwagi jest fakt, że niektórzy, nawet najlepsi golfiści, celowo pozostają delikatnie przygarbieni – jedni stoją bliżej piłki, inni nieco dalej – wszystko po to, aby postawa była komfortowa i dawała możliwie dużo czucia. U wielu golfistów prawe przedramię jest przedłużeniem shaftu puttera, co zapobiega zbędnej pracy nadgarstka i zapewnia powtarzalny ruch
Rozstawienie nóg
Szerokość rozstawienia stóp nie ma znaczenia, ważne jest, aby znaleźć pozycję, która zapewni nam optymalny balans. Przesuwanie środka ciężkości na lewo i prawo podczas zamachu to rzecz, której nie chcemy robić podczas puttowania. Są golfiści, którzy czują się stabilnie, stojąc szeroko, a innym odpowiada węższe ustawienie stóp. Pozycja piłki powinna być bliżej przedniej stopy, aby ułatwić uderzenie piłki pod odpowiednim kątem. To powinno zapobiec zbędnej rotacji, która może spowodować podskakiwanie i trudności z kontrolą piłki, szczególnie w przypadku dłuższych dystansów.
Chwyt
Nie ma jednej złotej rady, jak należy trzymać putter. Skoro wśród najlepszych na świecie sposobów na chwycenie kija jest całe mnóstwo, oznacza to tylko jedno – szalenie istotne jest, aby znaleźć chwyt, który przede wszystkim będzie promował powtarzalny ruch bez zbędnych kompensacji, a także taki, który będzie dopasowany do rodzaju puttera i do stylu puttowania. Jeśli chciałbyś mieć chwyt jak Tiger Woods, ale putter Adama Scotta, a do tego uderzenie Willa Zalatorisa, to jesteś na najlepszej drodze, aby nigdy więcej nie trafić żadnego putta. Znajdź swój styl.
Zamach
Ruch, który wykonujemy, powinien przypominać wahadło, a co za tym idzie, długością zamachu regulujemy, jak daleko potoczy się piłka. Krótki zamach spowoduje, że piłka poleci blisko, coraz dłuższy zamach będzie z kolei zwiększał zakres toczenia. Wahadło charakteryzuje się tym, że cały czas porusza się w równomiernym, dostojnym tempie – tego też szukamy przy puttowaniu. Jakiekolwiek przyspieszanie czy nerwowe stukanie w piłkę spowoduje, że trudno będzie kontrolować i wyczuć dystans uderzenia.
Uderzenie
Moment prawdy – od tego, w jaki sposób kij uderzy w piłkę, zależy, gdzie ona poleci – mowa zarówno o kierunku, jak i o dystansie uderzenia. Powinno być ono wypadkową tego, co dzieje się między zamachem a wykończeniem. Jeśli tuż przed uderzeniem napinasz jakiekolwiek mięśnie albo dokonujesz świadomej manipulacji, to jest spora szansa, że ruch puttera nie jest wahadłowy i każda kompensacja będzie utrudniać wykonanie powtarzalnego putta. Kij powinien swobodnie uderzyć w piłkę, a dzięki znikomym napięciom w ciele masz odczuwać przyjemność z uderzenia.
Wykończenie
Jako że mamy do czynienia z ruchem wahadłowym, wykończenie powinno przy - pominać lustrzane odbicie za - machu. Mówiąc wprost, krótki zamach to krótkie wykończe - nie, im dłuższy zamach, tym dalsze wykończenie. Zwróć uwagę, że najlepsi na świecie tuż po uderzeniu na chwilę „za - marzają” w tej pozycji i tylko obracają głowę, aby patrzeć, jak piłka toczy się w stronę dołka. Nie jest to pozycja dla fotoreporterów, tylko dzięki niej lepiej zapamiętują oni, jak wykonane uderzenie pokrywa się z planem jego wykonania. Dzięki temu mogą wyciąg - nąć odpowiednie wnioski na przyszłość.
Linia na piłce
Do dołka można trafić na dwa sposoby – kla - syczną metodą jest dobre ustawienie i dobre uderzenie. Można też ustawić się w złym kie - runku i wykonać niepoprawne uderzenie, a przy odrobinie szczęścia piłka również wpadnie do dołka. Ponieważ tak nie puttują najlepsi, jestem zwolennikiem metody klasycznej. Szczególnie na początku przygody z golfem polecam nama - lowanie kreski na piłce (są do tego specjalne narzędzia) i ustawianie jej w kierunku, w którym chcemy wystartować piłkę. Dzięki temu, nawet jeśli piłka nie wpadnie do dołka, wiemy przynaj - mniej, że wykonaliśmy niepoprawne ustawienie, a nie zastanawiamy się, czy może jednak cel był źle określony. Pamiętaj, aby ustawianie linii nie opóźniało gry – nie ma nic gorszego niż ustawia - nie linii do piątego putta!
Gol!
Startowanie piłki w zamierzonym kierunku jest jedną z najważ - niejszych umie - jętności dobrych golfistów. Jeśli już ustawiasz linię na cel, upewnij się, że piłka rów - nież wystartuje w tym celu. Do tego ćwiczenia służą specjal - ne bramki, które możesz kupić na przykład w sklepie BogiGolf. Po uderzeniu otrzymujesz natychmiastową informację zwrotną, czy piłka startuje tam, gdzie chcesz, czy uderza w lewą lub prawą część bramki. Bramki są różnej szeroko - ści, zatem możesz wybrać wariant prosty, średni lub trudny, w zależności od poziomu twoich umiejętności.
Fot. Filip Klimaszewski
Golf&Roll 03/2022